ندارم غیر از این حُسنی

با این همه عیب و ایراد، به این دل‌خوشم که انتقادپذیرم!

تفاوت در رنگ کلاه است

آن‌چه باعث حیرت من است نه عمق جهلت، که این همه اعتماد به نفست است در پافشاری بر آن.

امشب شب مهتابه

عروس‌ها را متین و سنگین و موقر می‌خواهیم و می‌پسندیم. منظور از ضمیر م متصل، ما؛ عقب‌افتاده‌های امّلِ  سنّتی است.
ماشین عروس رد شد و کاروانی از ماشین‌ها، بوق‌زنان به دنبالش. عروس تا کمر از پنجره خم شده بود بیرون و با بادکنک توی دستش، سربه‌سر ماشینِ بغلی می‌گذاشت. به هم‌راهم گفتم: «این رو ببین. چه ذوقی کرده!»
گفت: «می‌دونی بوق این ماشین‌ها چی می‌گه؟:»
 سریع حرفش را قطع کردم: «می‌دونم، نگو... نگو..!»

به نسیمی شده خرسند ز بستان کسی

در هر مواجهه با یک‌دیگر به هم لبخند می‌زنیم. خنده نه! تنها لبخند. کاری به این نداریم که قبلش غم و غصه و کسالت و ناراحتی و بی‌حوصلگی و کلافگی و درد و خشم و رنج داریم. همه را غلاف می‌کنیم. در مقابل هم خلع‌سلاح می‌شویم انگار. حتا اگر تلاقی نگاه‌مان در کسری از ثانیه باشد، به قدر نگاهی گذرا در حال عبور از کنار هم، لبخند می‌زنیم. گویی که این لبخند روی استارت‌آپ ما نصب شده باشد.

دنبالم نیا، آواره می‌شی

پشت سر تریلی که رسیدیم سرکی کشیدیم تا سبقت بگیریم. راهنمای راست زد که: «نه! دست نگه‌دارید. الان وقتش نیست.» سرجای خود ماندیم تا ماشین روبه‌رویی رد شود. راهنمای چپ زد که: «جاده خالی است، بیایید بروید.» از او که گذشتیم، بوق تشکری زدیم و بوقی جواب گرفتیم که یعنی: «قابلی نداره.»
خیلی از این راننده‌های ماشین‌‌سنگین، آدم‌های باحالی هستند. خیلی‌هاشان در جاده، واقعاً برادری می‌کنند.

ما به خرداد پر از حادثه عادت داریم

میومیو، روبه‌روم نشسته بود و ورجه وورجه می‌کرد. دماغم را کردم لای موهاش و گفتم:
«یه هفته دو هفته
زهرایی حموم نرفته»
مادرش آمد وسط: «هم‌این دیروز حمومش کردم!»
ولی من حواسم رفته بود به خرداد هشتاد و هشت.
روزگاری بر ما گذشت.

میومیو کجایی؟

هر شب از در و دیوار این کوچه، سگ و گربه بود که می‌بارید، امشب که این «میومیو» هوس دیدن پیشی کرده قحطی گربه آمده بود.
نصفِ شبی، بچه‌بغل، چهار کوچه را گشتم تا بلاخره توی کوچه‌ی پنجمی کنار آشغال‌ها، مچ یکی‌‌ش را گرفتم. ذوق‌زده دویدیم دنبالش که بیچاره از ترس مثل موشک دررفت. دست از پا درازتر برگشتیم.
پیشی از پشت دیوار یکی از خانه‌ها سرک کشید و نگاه‌مان کرد. شاید با خودش می‌گفت: «اینا دیگه کی‌اند؟ گربه‌ندیده‌ها!»

روبان ماه

فدای آن طره‌ی مویی که به عمد از روسری انداختی بیرون تا چون هلالی، صورتت را قاب بگیرد.

یا جام ما ده یا قصه کوتاه

یا اخوی! اگر واجب است، بگو انجام دهم و گر مستحب است یا مکروه، به خودم واگذار.

ولم کنید ببینم چی می‌گه

«براد پیت» هم که باشی، وسط دعوا به‌ات می‌گن: برو بابا، با این قیافه‌ات!