آرامش محض

در آغوش توست که وجود خدا را حس می‌کنم.

سهل و ممتنع

سخت‎ترین‎ ‎کار‎ ‎دنیا‎ ‎که‎ ‎پس‎ ‎از‎ ‎آن‎ ‎همه کارها‎ ‎آسان‎ ‎می‎شود:
‎گفتن‎ ‎کلمه‌ی «ببخشید» است.

می‌خوای بخواه می‌خوای نخواه

همین‌م‎ ‎که‎ ‎هستم!

‎نمی‎پسندی،‎ ‎قطع‎ ‎رابطه‎ ‎کن‎ ‎و‎ ‎گر نه‎ ‎ تحمل‎ ‎کن!

بعد از این دیوانه سازم خویش را

بدشانسی‎ ‎را‎ ‎می‎بینی؟

در‎ ‎دراماتیک‎ترین‎ ‎وضعیت‎ها،‎ ‎عقل‎ ‎و‎ ‎منطق‎ ‎نمی‌گذارد‎ ‎تصمیم‎ ‎احساسی‎ ‎بگیرم.

به‎ ‎همین‎ ‎دلیل است ‎که‎ ‎از‎ ‎زندگی‌ام‎ ‎لذت‎ ‎نمی‎برم.

سر به زیر ناگزیر

هرچه‎ ‎داشتم،‎ ‎جز‎ ‎یکی‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎پایت‎ ‎ریختم.‎

دیگر‎ ‎غرورم‎ ‎را‎ ‎از‎ ‎من‎ ‎نگیر.

منِ‎ ‎بی‎غرور،‎ ‎موجود‎ ‎بی‎ارزشی‌ است‎ ‎که‎ ‎لیاقت‎ ‎عشق‎ ‎تو‎ ‎را‎ ‎نخواهد‎ ‎داشت.

فال گل

«پرپرم‎ ‎کن»

نمی‌توانم

«دوسِت‎ ‎نداشته‎ ‎باشم؟!»

اگر‎ ‎قیچی،‎ ‎چسباند‎ ‎و‎ ‎چسب‎ ،‎پاره‎ ‎کرد،‎ ‎من‎ ‎هم‎ ‎می‎توانم.

چه‎ ‎توقعاتی‎ ‎داری‎ ‎تو..!

شبنم، فانی است

اگر‎ ‎غم‎ ‎و‎ ‎غصه‎ ‎دنیا‎ ‎به‎ ‎دلم‎ ‎هجوم‎ ‎بیاورند، ‎

اگر‎ ‎ماتم‎ ‎عالم‎ ‎بر‎ ‎سرم‎ ‎آوار‎ ‎شود،

‎هیچ‎یک‎ ‎مثل‎ ‎اشک‎ ‎ریختن‎ ‎تو‎ ‎نمی‎تواند‎ ‎من‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎گریه‎ ‎بیاندازد.

گریه‎ ‎نکن‎ ‎تا‎ ‎بخندم.

خاک بر سر

ترانه،‎ ‎فاصله‎ ‎سکوت‎ ‎بین‎ ‎ما‎ ‎را‎ ‎پر‎ ‎می‎کند:

«گمون‎ ‎کردی‎ ‎هنوز‎ ‎پر‎ ‎شر‎ ‎و‎ ‎شورم

هنوز‎ ‎عاشقم‎ ‎و‎ ‎خیلی‎ ‎صبورم»

...

‎هنوز‎ ‎صبورم‎ ‎ولی‎ ‎دیگر‎ ‎عاشق‎ ‎نیستم.

دشمن دارم، پس هستم

بقیه‎ ‎را‎ ‎نمی‎دانم‎ ‎ولی‎ ‎هویت‎ ‎ما‎ ‎با‎ ‎دشمنان‎مان‎ ‎تعریف‎ ‎می‎شود.‎ ‎

در‎ ‎این‎ ‎اقلیم‎ ‎کسی‎ ‎که‎ ‎دشمن‎ ‎نداشته‎ ‎باشد،‎ ‎مرده‎ ‎بدانیدش.