هنر نزد ایرانیان است و بس

«خبر ورزشی» سه‌شنبه 28 خرداد 1392 به دنبال شوی ساختگی اهانت مربی تیم ملی کره جنوبی به ایران، تیتر زده: «جواب جالب فرزاد حاتمی به کرّه‌ای‌ها: ما نژاد برتریم.» و زیرش آورده: «نژاد ایرانی‌ها یک نژاد برتر است. همیشه هر کسی بالاست خیلی‌ها تلاش می‌کنند او را پایین بکشند و کره‌ای‌ها دنبال این هستند که پایین‌مان بکشند!»
بعد از اظهار این نکته که حیفِ وقتی که صرف ثبت این لاطائلات و جواب به این مزخرفات کردم می‌ماند بیان دو مطلب:
نخست؛ احمق این بازیکن میان‌تهی که تصور می‌کند هنوز عصر هخامنشی‌ست و بعد از این همه حمله‌ی اسکندر و مغول و ترک و عرب و... این همه اخلاط نژادی و زاد و ولد، از نژاد خالص و سره‌ی آریایی چیزی هم باقی‌ مانده است. و اگر هم باقی مانده، مانند رایش سوم گمان می‌کند نژاد؛ پاک و ناپاک و برتر و خاک‌برسر دارد.
البته از کسی که نه سواد درست و حسابی دارد و نه معلم درست و درمانی، انتظاری جز این نیست. گفته‌اند که از کوزه هم‌آن برون تراود که در اوست.
دوم؛ احمق‌تر این «خبر ورزشی» که داد زده: جواب جالب!
کجای این لغوگویی، جالب است؟ کسی پرچم نژادپرستی‌اش را در به‌ترین جای به‌ترین صفحه‌اش بالا می‌برد؟ بولد کردن بلاهت و تکبّر، خوش‌حالی و شعف دارد؟
کلاً روزنامه‌نویس‌های ورزشی، بی‌سوادترین طیف روزنامه‌نگاری وطنی‌ند.
در آخر؛
آقایان فوتبالیست و فوتبال‌نویس! حرف زدن که بلد نیستید، حرف نزدن که بلدید؟

یک پست سیاسی

دوستی می‌گفت «اصول‌گرایان چون بدنه‌ی اجتماعی ندارند عاشق بازی کردن در زمین بدون رقیب‌ند.»
بعد حذف هاشمی و مشایی، رفتند واسه رقابت درون گفتمانی!
در هم‌این رابطه، خاطره‌ای رو تعریف می‌کنم:

بچه‌ها از بازی فوتبال برگشتند، پرسیدیم: «نتیجه چی شد؟»
گفتند: «حریف نیومد، سه به یک به نفع ما اعلام شد!»
گفتیم: «چه‌طور؟ عُرفش اینه که سه به هیچ می‌شه!»
جواب دادند: «درسته، داور هم گفت توپ رو بکارید وسط، دو سه پاس به هم بدید تا بگیم حریف نیومده و برنده‌تون اعلام کنم.
مهاجم‌مون داد به هافبک، اون هم داد به دفاع، دفاع هم پاس داد به دروازه‌بان، گلرمون خم شد توپ رو بگیره از لای پاش رفت تو گل!
این طور شد که سه به یک بردیم!»

یازده

وقتی فکرت مشغول است؛ پیاده‌روی، به‌ترین ورزش دنیاست.

ببین، ما هنوز هم نفس می‌کشیم

داشتم می‌رفتم بوشهر. از سه‌راهی «شُنبه» می‌گذشتم. تا هم‌این چند وقت پیش به خاطر زلزله، بسته بود. تازگی‌ها باز شده.
ورودی شهر(ی که نیست)، ماشین عروسی پارک شده بود. یک پژو پارس سفید با دسته‌گل‌های قرمز خوش‌رنگ.
قشنگ‌ترین صحنه‌ای بود که در این مدّت می‌دیدم.
رد که می‌شدم برگشتم دوباره نگاهش کردم.