سطور بی‌ستر

کسی که می‌نوسید؛ شبیه‌تر است به خودش تا، کسی که حرف می‌زند.

انبار دارم، ویترین ندارم

داشته‌هایم خیلی بیش‌تر از دارم‌گفتن‌هایم است.

تا حالا فکرشو کردی

خداحافظ و خدانگه‌دار وقت جدا شدن یعنی وقتی با همیم، هوای هم‌دیگر را داریم.

باقی‌مانده جز نفسی نیست

این تکه از ابتدای ترانه‌ی «مستی» با صدای «جهان» را بسیار دوست دارم.
به نحوی که شعار این روزهای زندگی‌ام شده است.

چند سال دیگه باید بشینم؟

خودزنی

• خوب، منظورت از این کار چی بود؟
•• هیچی.
• هیچی؟! راستش رو بگو. به اندازه‌ای که قیافه‌ام نشون می‌ده احمق نیستم‌ها!

نایب قهرمان

شرمندگی دانستن این که بیش‌تر از آن که دوستت داشته باشم، دوستم داری، این رابطه عاشقانه را کوفتم می‌کند.

قطب‌های هم‌نام

• وقتی خوابش نمی‌بره آهنگ می‌ذاره گوش می‌کنه. بیدار می‌شم و می‌گم: خاموشش کن بذار بخوابیم. می‌دونی چی کار می‌کنه؟
•• خاموش نمی کنه؟
• بدتر از اون، پا می‌شه می‌ره تو یه اتاق دیگه گوش می‌کنه!

غم‌نما

• آدم غمگینی به نظر می‌رسه.
•• از کجا معلوم؟ شاید تظاهر به غم می‌کنه.
• آخه چرا؟ چرا باید این کار رو بکنه؟
•• شاید... شاید چون راحت‌تره.

به سلامت دارش

پسرک؛ نحیف و کم‌سنّ‌وسال است. صندلی جلوی تاکسی بین‌شهری که می‌نشیند موبایلش زنگ می‌خورد. صدای زنانه‌ای از آن طرف خط می‌آید. جوانک جواب می‌دهد: «سلام مامان... بله... الان بوشهرم... تازه می‌خوایم حرکت کنیم... نه... یه ساعت دیگه می‌رسیم... حتماً... رسیدم، زنگ می‌زنم... باشه، مواظبم... خداحافظ».
توی جادّه‌ها، بیش‌تر از ماشین‌ها، این دل مادرهاست که می‌رود و می‌آید.

فیل در تاریکی

نظر گذاشتن پای میکروبلاگ‌ها به این می‌ماند که تنها با دیدن اپیزود هفتم فصل سوم، سریال «لاست» را تحلیل کنی.