کاروان غنچه‌های سرخ

گفت: «زن زیبایی است».
دورادور، چند باری دیده بودمش.
تأیید کردم.
از قضا ساعتی بعد دیدم رد می‌شد در حالی که با دوست هم‌راهش صحبت می‌کرد. نظرم را پس گرفتم.
زنان را دو جا باید دید و آن‌گاه زیبایی‌شان را سنجید:
وقتی سکوت می‌کنند،
وقتی دهان به حرف باز می‌کنند.

که می‌میرم ز بی‌آبی

خواهش می‌کنم مرا نبخش.
نمی‌خواهم مدیون تو باشم.