بگو به باد که زلف رهام را ببرد

آفت این است که همه چیز را با هم ذخیره می‌کنیم.
غم و شادی مانند کاه و گندم هم‌راه هم‌اند. کاه‌ها را پرت کن هوا، تا باد ببرد.
آن‌چه می‌ماند گند‌م‌ است که انبار می‌شود.
مهم، بادی است که باید بیاید.