و چه دورند و چه نزدیک به هم

27 و 28 و 29 اسفند.
این سه روز را بیش‌تر از سیزده روز بعدش دوست دارم. برای من، شادی‌ها در این سه روز دورخیز می‌کنند برای صعود و در لحظه‌ی تحویل سال به نقطه‌ی اوج می‌رسند و پس از آن سیر نزولی‌شان شروع می‌شود.
روزهایی که از مسابقه‌ی ملّت برای خرید و خانه‌تکانی و اتمام کارها، کناره می‌گیرم و در آرامش خود غرق می‌شوم.
روزهایی که خورشید هم مهربان‌تر می‌تابد. روزهایی که بدون رخ‌داد هیچ اتفاق دل‌پذیر و مهیّجی، بی‌دلیل از تک‌تک دقایق‌شان لذّت می‌برم.

24 اسفند 1389 – هتل پرشیا – ساعت 2 بامداد

پی‌نوشت: این را می‌خواستم در هم‌آن سه روز منتشر کنم که بیماری مانع شد. حالا هم دیر نشده. توی آن سیزده روز کذایی هستیم.